OS 17 : เอา....อะไรดี
"มินฮยอน!!! ดูเหมือนว่าไอศกรีมรสช็อคโกที่นายชอบจะหมดเเล้วแหล่ะ" เสียงเด็กน้อยวัย 11 ขวบ เอ่ยถามน้องชายตัวอ้วนทุยที่ยืนอยู่ข้างๆเขาทันที
ตอนนี้เด็กชาย คิม จงฮยอน วัย 11 ขวบ กำลังพาเด็กชายฮวังมินฮยอนวัย 6 ขวบ เดินเต๊าะเเต๊ะออกจากบ้านมาซื้อไอศกรีม หรือที่เรียกสั้นๆว่า ไอติม ที่ร้านขายของหวานละเเวกบ้านนั่นแหล่ะ
เจ้าคนตัวสูงกกว่าได้กินไอติมรสสเตอเบอร์รี่ของโปรดไปแล้ว
แต่ของไอ้เด็กอ้วนข้างตัวที่เดินบ่น ช็อคโก้ ช็อคโก้มาตั้งแแต่ออกจากบ้านดูท่าว่าจะเเห้วซะเเล้วสิ่
'เบะปากอีกละ' จงฮยอนคิดในใจหลังจากลอบมองน้องชายของตนเองแสดงท่าทีว่าจะงอแงออกมาแล้ว
"นี่!!! ไม่ต้องเบะปากเลยนะ จะเอารสอะไรแทน ไอติมมีตั้งเยอะตั้งเเยะ" จงฮยอนเอ่ยห้ามน้องชายข้างบ้านของตนเองทันที
"ก็มองไม่เห็น จาให้มินยอนเลือกรสได้ไงเล่า" เด็กน้อยฟันหลอมินฮยอนเอ่ยออกมา
"เออว่ะ มานี่มาพี่อุ้ม" เสียงแหบแห้งเกือบแตกหนุ่มของจงฮยอนเอ่ยขึ้น ก่นอที่เจ้าตัวจะนั่งย่อๆเพื่อที่จะได้อุ้มเจ้าตัวเล็กได้ถนัดขึ้น
'ว้าว จงยอนอุ้มด้วยแหล่ะ ไอติมหมดนี่โชคดีจิงนะ' มินฮยอนคิดในใจ มือป้อมเล็กถูกส่งไปโอบกอดรอบคอแข็งแกร่งของคนเป้ฯพี่ป้องกันตัวเองตก
สันดั้งโด่งๆอยู่ในตำแหน่งคอบางระหงส์ทำให้เจ้าเด็กน้อยได้กลิ่นแป้งเด็กอ่นๆที่คนตัวสูงทาที่บริเวณคอพอดิบพอดี
"งือออ ทำไมจงยอนตัวหอม" ปากเล็กยื่นเอ่ยประโยคที่คิดในใจให้คนเป็นพี่ไดแต่เบะปากเเทน
"มาหง มาหอมอะไร โน่น ตู้ไอติมอยู่ทางโน้น เลือกไอติมโน่นนน จะมาหงมาหอมอะไรที่คอพี่เนี่ย" เสียงเล็กเอ่ยแหว กอ่นที่จะอุ้มเด็กน้อยตัวเล็กให้หันหน้าเข้าตู้ไอติม
"ทำไมสีเยอะแยะจังเลยจงยอนๆๆ" เด็กอ้วนทุ้ยเอ่ยออกมา ตาตี่เล็กๆมองกวาดไปที่ตู้ไอติม แต่จมูกก็ยังคลอเคลียกับกลิ่นหอมๆจากแป้งเด็กอยู่ไม่ห่าง
'หอมกลิ่นแป้งจนเลือกไอติมไม่ถูกแล้ว'
"ตกลงเอารสอะไรมินฮยอน" เสียงแหบแห้งถามขึ้นอีกครั้ง
"จงยอนๆ เลือกไม่ได้ เมาเเล้ว เอาแบบจงยอนๆๆ" เสียงเด็กเล็กเอ่ยตอบไป
"เจ้าอ้วนพูดไม่รู้เรื่อง ลงไปเลย พี่อุ้มพี่ก็หนักเนี่ย" จงฮยอนเอ่ยบอกพร้อมกับวางเจ้าเด็กน้อยตัวเล็กไว้ที่พื้นเช่นเดิมก่อนจะหันไปสังไอติมรสสเตอเบอรี่อีกอันให้มินฮยอน
วันนั้นตั้งเเต่กลับบ้านมา คุณนายฮวังสังเกตเห็ฯลูกชายจอมซนของตนเองิ่งเช้าวิ่งออกห้องเเต่งตัวยกใหญ่ วิ่งไปดมแป้งกระปุกโน้นที กระปุกนี้ทีจนเธองุนงง พอวิ่งไปสักพักก็ได้ใจความว่า
เจ้าตัวเล็กกำลังหาแป้งที่กลิ่นเหมือนคอจงยอนอยู่
คุณนายฮวังได้แต่เอามือทาบอก กลิ่นที่คออะไร แล้วไปดมได้ยังไง ครั้นจะซักไซร้ถามไอ้เจ้าตัวเล็กเธอคงลำบาก ได้แต่ยกหูโทรไปถามคุณนายคิมว่า น้องจงฮยอนใช้แป้งอะไร
วุ่นวายจริงๆลูกชายเธอเนี่ย
"มินฮยอน ชาขิงที่ร้านหมด จะเอาอะไรแทนมั้ย" เสียงเล็ฏกรอกไปที่ปลายสาย เมื่อเจ้าตัวเดินทั่วร้านชำเล็กๆใกล้คอนโดแล้วพบว่าของที่อีกคนสั่งนั้นที่ร้านค้าได้ขายจนหมดไปแล้ว ครั้งจะไปอีกร้านที่อยู่ในซอยถัดไปสองสามซอยก็เหนื่อยอีก อยากกลับไปนอน
"หือ หมดหรอครับ" เสียงปลายสายถามขึ้นมา
"อือ หมด ไม่เอาโสมได้มั้ย กินน้ำชงใบเตยแทนได้มะ ฉันขี้เกียจเดินไปอีกร้านอ่ะ"
"อือ กลับมาเถอะครับ จะกินจงฮยอนแทน" มินฮยอนเอ่ยบอกออกไปพร้อมกับหัวเราะทิ้งท้าย
พอจะเข้าใจอยู่ว่าช่วงนี้เป็ฯช่วงมิดเทอมของมหาลัย เขาเรียนหนักพอควร ซ้ำยังเป็นข่วงที่บริษัทของคนตัวเล็กต้องรีบทำโครงการอีก จะให้แฟนคนดีเดินไปอีกหลายซอยเพื่อวื้อโสมแดงก็ไม่ใช่เรื่อง
จงฮยอนเบ้ปากเล็ฏๆออกมาอย่างมันไส้ มินยญอนเนี่ยน้าา เลี้ยงยากตั้งแแต่เด็ก ปกติเจ้านั่นไม่เคยให้เครื่องบำรุงร่างกายตัวเองขาดพร่องไปจากห้องด้วยซ้ำ ไม่รู้ยังไงเมื่อเช้าจงฮยอนไปทานข้าวที่ห้อวของมินญยอนที่อยู่ตรงข้ามก็พบว่าคนตัวสูงไม่ได้ชงโสมดื่มเช่นทุกวัน
หมดนี่เอง
คนตัวเล็กจ่ายเงินที่ร้านชำเเล้วเดินหอบสังขารเพื่อกลับเข้าคอนโด
ระหว่างทางก็พอบร้านไอศกรีมพลันนึกถึงเหตุการเมื่อตอนเด็ก้อย
ถ้าเป็นมินฮยอนเด็กอ้วนคนดื้อต้องงอแงเบะปากพร้อมบอกให้เขาเดินไปซื้อโสมอีกร้านเป็ฯแน่ เจ้านั่นโตมาเเล้วก็เปลี่ยนแปลไปเยอะ
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
เสียงกดรหัสประตูทางเข้าคอนโดห้องของมินฮยอนังขึ้น ปากหนายกยิ้มหยัดอย่างพึงพอใจเมื่อรู้ว่าคงจะเป็นจงฮยอนที่ซื้ออะไรติดไม้ติดมือเข้ามาหาเขาเหมือนทุกครั้ง
มือหนาปิดหนังสือวิงชาคณะที่เริ่มอ่านตั้งเเต่ตอนบ่ายลง ยกมือลูบหน้าบิดร่างกายคลายความเหนื่อยล้าที่สั่งสมมาจากการอ่านหนังสือทั้งวันออกไป
ร่างสูงเดินย่างกรายไปที่ห้องส่วนรับแขกเพื่อรอคนตัวเล็กเดินเข้ามาหา
"มินฮยอนนายอ่านถึงไหนละ ฉันซื้อแบรนด์ซุบไก่มาฝากกลัวนายเเหนื่อย อ๊ะ....."
เสียงพูดถูกขัดด้วยเสียงครางหวานใสของคนตัวเล็กที่อยู่ๆก็ถุกเจ้าคนตัวสูงเจ้าของห้องกอดจากทางด้านหลังเอาเสียดื้อๆ
จุ๊บ ฟอดดด
ริมฝีปากหนาถูกส่งไปจูบและสูดกลิ่นหอมหวานที่ซอกคอนิ่มของคนที่ตัวเล็กกว่าอย่างอ่อนโยน
มือเเกร่งออกแรงเกี่ยวเอวบางให้หัวหน้าเข้ามาหาตนเองช้าๆ
"อ๊ะ มิน...อื้มมมม อื้ออออ"
ปากเล็กถูกดูดกลื่นจากคนตัวสูงกว่า มินฮยอนออกเเรงดูดดึงลิ้นเล็กให้ได้รับสัมผัสความต้องการจากตัวเอข
มืหนาไล่ปะปายลูบสัมผัสที่แผ่นหลังกว้างเนียนอย่างเบามือ
"ฮ้าาา อ๊ะ...ฮื่ออ อะไรของนายมินฮยอน!!" เป็นปกติของจงฮยอนที่จะดุเขาเวลาแสดงวความรัดแบบนี้อยู่แล้ว
"เหนื่อยครับ อยากเติมพลัง"
หลังตอบออกไปร่างหนาได้เพียงเเต่ยิ้ม มือนหาเกี่ยวเอวเล็กให้แนบแน่นกบัร่างกำยำของตนอีกครั้ง ปลายจมูกคมถูไถไปที่ปลายจมูกเล็กอีกคนอย่างออดอ้อน
"ก็บอกแล้วไง ไม่ต้องซื้อะไรเข้ามาหรอก ผมจะกินจงฮยอน จะเอาจงฮยอน"
"ฉันไม่..ให้ อื้มมมมมมม"
สิ้นเสียงเอ่ยห้าม เหมือนคนตัวสูงจะตีแผ่ความหมายผิดเพี้ยยนไป ปากหนาเข้าครอบครองปากอิ่มเล็กอีกครั้ง ออกเเรงเกี่ยวน่องเล็กให้ขึ้นมาที่เอวแกร่ง จงฮยอนปล่อยถุงหูหิ้วที่ใส่ของมาเต็มถุงจากร้านชำเมื่อครู่จนเสียง โคร้งเคร้งของแก้วดังกระทบพื้นห้องไปมหด
มือบางถูกใช้โอบบกอดคอแกร่งเพื่อพยุงร่างกายตนเองเอาไว้
มินฮยอนกระชับอ้อมกอดมห้แน่นขึ้น ก่อนจะเดินอุ้มคนตัวเล็กมุ่งหน้าไปที่ส่วนของห้องนอน
'ดูท่าแบรนด์ซุบไก่คืนี้ก็คงแห้ว เพราะไม่มีคนดื่มแน่ๆล่ะ'
และจงฮยอนขอถอนคำพูดที่ว่า มินฮยอนโตมาแล้วไม่งอแงเรื่องมากเรื่องไอติม เลี้ยงง่ายกว่าเดิมทิ้งนะ เพราะเป็นหนุ่มเเล้วมินฮยอนไม่งอแงอะไรเลย ตั้งใจว่าจะเอาก็เอาให้ได้ เเละเป็นแค่ที่จงฮยอนซะด้วย
