Ethereat Dream chater14 CUT

“อ๊ะ….ฮื่อออ”   เสียงของคนตัวเล็กหลุดครางขึ้นเบาๆหลังจากตั้งสติได้ว่าตอนนี้เขาอยู่ในฝันกับใครบางคน  ตอนเเรกจงฮยอนตั้งใจหมายจะหันไปดู แต่ก็ไม่ทัน เมื่อฝ่ายที่เขานั่งทับในตอนนี้กำลังไล้เลียที่ใบหูเล็กข้างซ้ายของตนเองอยู่

คนตัวเล็กเริ่มหดถดคอหนีออกจากสัมผัสนั้น โดยปกติแล้วจงฮยอนเป็นคนมีจุดอ่อนที่ต้นคอ หากใครหรืออะไรมาโดนที่ต้นคอก็จะขนลุกทุกครั้ง  แต่ครั้งนี้แค่เพียงคนที่เขานั่งทับอยู่ในตอนนี้ไล้เลียที่ใบหูเล็กจงฮยอนก็สั่นและขนลุกไปทั้งตัวเเล้ว

“พอ  พอแล้วนาย…”.  คนตัวเล็กได้เอ่ยออกไปอย่างเสียงแหบพร่า  เขาขนลุกไปทั้งตัวเกินกว่าจะทนแล้ว

มือเล็กทั้ง 2 ข้างอ่อนแรงจนไม่สามารถยึดเหนี่ยวสิ่งอื่นใดได้ จงฮยอนได้แต่เพียงปล่อยมือของตนวางลงที่หน้าตักของคนคนนั้นอย่างเเผ่วเบา  อย่าว่าเเต่ยึดเหนี่ยวเลย  แค่วางพยุงตัวเองยังไม่มีแรงเลย

“ไปจูบกับมันทำไม ผมหึงครับ  หึงจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว” คนด้านหลังของเขาของเขาเอ่ยกระซิบเบาๆพลางขบใบหูเล็กของจงฮยอนให้อีกฝ่ายหมายจะทำโทษ

“อ๊ะ  ชั้นเจ็บนะ แล้วนายรู้ได้ยังไง  ฉันไม่ได้ตั้งใจจูบซะหน่อยไม่ได้โดนจูบด้วย”  จงฮยอนที่ตอนนี้ได้สติจากการขบกัดเมื่อครู่นี้ก็ได้แต่หันไปพลางอ้าปากหมายจะต่อว่าอีกฝ่าย

“นี่!!...อื้อออออ”    เสียงตะโกนอันเบาของคนตัวเล็กได้ถูกกลืนหายไป เมื่อเจ้าของริมฝีปากหนาของคนด้านหลังได้ประกบปากลงมาที่ปากเล็กของจงฮยอนอย่างรวดเร็วเป็นอันทำให้คนตัวเล็กเงียบเสียงทันที  ลิ้นหนาของคนด้านหลังสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากหวานของจงฮยอนอย่างต้องการสำรวจ ซ้ำยังไล่ต้อนลิ้นเล็กของจงฮยอนจนอีกฝ่ายหายใจติดขัดเเละรู้สึกมวนๆในท้องของตน 

คนตัวเล็กในคราเเรกก็ตั้งใจที่จะขืนตัวเองออกจากการรุกล้ำนั้น แต่เปล่าเลย เรี่ยวแรงของจงฮยอนแทบไม่เหลือ อีกซ้ำยังมือหนาที่คอยประคองท้ายทอยของคนตัวเล็กให้รับรสจูบที่ตัวเองตั้งใจมอบให้นั้นก็แน่นจนกว่าจะขืนตัวออกเสียอีก

เสียงครางต่ำทุ้มของคนด้านหลังพร้อมๆกับลิ้นร้อนที่ตอนนี้ทำหน้าที่ไล่กวาดชิมน้ำหวานในโพรงปากของคนตัวเล็กบ่งบอกได้ถึงความพึงพอใจของเจ้าตัว นำให้คนตัวเล็กเมามัวกับรสจูบที่ได้รับจนเนิ่นนาน

จงฮยอนไม่รู้เลยว่าคนด้านหลังจูบเขาอยู่นานขนาดไหน

เขารู้สึกแค่เพียงว่าอีกฝ่ายจูบอยู่นาน   นานจนจงฮยอนรู้สึกอึดอัดจนจะหมดลมหายใจ คนตัวเล็กที่ตอนนี้อยู่ในท่าเอี้ยวตัวมาทางด้านหลังก็ได้เเต่ยกมือที่พอหลงเหลือเรี่ยวเเรงอยู่บ้างมาขยำเสื้อยืดของอีกฝ่ายเป็นการประท้วงว่าตนเองไม่ไหว

“ฮื่อออออ”   เมื่อริมฝีปากเล็กเป็นอิสระจงฮยอนก้หายใจกอบโกยเอาอากาศเข้าปอดของตนเองทันที

“นายจะสูบชีวิตชั้นรึไงห้ะไออูฐเผือก! และนายไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้!” คนตัวเล็กทุบมืออันน่ารักของตนไปที่อกแกร่งอย่างคาดโทษ พลางก้มหน้าพิงที่อกแกร่งเบาๆอย่างหมดแรง

“ผมจะทำโทษจงฮยอนที่กล้าเอาจูบที่ผมอยากมอบให้เป็นจูบแรกไปให้มัน  ผมไม่ชอบเลย ผมมีสิทธิ์หึงจงฮยอนนะ จงฮยอนบอกผมแล้ว” เก้าอี้จำลองในร่างมนุษย์ของจงฮยอนตอบออกมาพร้อมกับยกคนตัวเล็กให้หันหน้าออกจากอกแกร่งของตัวเอง

‘ขอโทษนะจงฮยอนตอนแรกจะตั้งใจแค่จูบทำโทษ  แต่ตอนนี้ผมอยากกินจงฮยอนจะเเย่เเล้ว’ เสียงกระซิบอันแห่บพร่าของคนด้านหลังเรียกให้จงฮยอนเบิกตาโพลงขึ้นมา พร้อมๆกับสัมผัสเปียกชื้นที่ต้นคอด้านหลังของตนเอง

คนตัวสูงกำลังไล้เลียต้นคอของคนน่ารัก พร้อมๆกับมอบจูบอันหนักแน่นลงไปที่ต้นคอหมายจะทำรอยให้รู้ว่างจงฮยอนที่ตอนนี้กำลังจะเป็นของเขา

ริมฝีปากหนาจูบซับสลับฝั่งอย่างไม่ให้ต้นคอสวยฝั่งใดฝั่งหนึ่งรู้สึกน้อยหน้า จงฮยอนได้แต่นั่งตัวเกร็งมือเล็กจิกหน้าตักของคนที่ตนนั่งทับอยู่อย่างเสียวซ่าน

เอาตรงๆตอนนี้คนตัวเล็กก็เริ่มมัวเมาไปกับสัมผัสนั้นเเล้ว

“ฉันไม่ได้จูบเขา  พี่เเจฮยอนเอามือวางทับไว้อยู่ไม่โดนปากเลยซักนิด  และคนที่มีสิทธิ์หึงฉัน ฉันอนุญาตให้เป็นแค่มินฮยอนคนเดียวเข้าใจมั้ย!!  แต่…นาย…พอ หยุด หยุดก่อนนะ ฉันอึดอัด” จงฮยอนตอบออกไปพลางเอามือเล็กหยุดมือหนาที่กำลังลากสัมผัสด้านหน้าของเขา

“หึ มินฮยอนหรอครับ มินฮยอนกับผมก็ไม่ต่างกันหรอกครับ แล้วก็นะจงฮยอน

อึดอัดก็ต้องเอาออกนะครับ  แล้วก็อย่าทำอีกนะแบบนี้  ผมหึง” คนที่นั่งกอดเขาจากด้านหลังไม่ได้หยุดการกระทำใดๆลงทั้งสิ้น มือหนาสากไล้ผ่านตุ่มไตเล็กทางด้านหน้าของจงฮยอนอย่างหมายจะเเกล้ง

“อ้ะ อ๋าาา  ฮื่ออ ....มินฮยอนไม่ต่างกับนายยังไง ตอนนี้ ไม่เอาแล้วอึดอัด  ฉันจะไม่ทำแบบนี้กับใครนอกจากคนที่ฉันรักนะ!!”  จงฮยอนได้แต่นั่งบิดเร้าอยู่บนตักของอีกฝ่าย ลำคอสวยเชิดขึ้นหมายจะหนีการสัมผัสจากปากชื้นที่ไล้เลียลำคอสวยจากทางด้านหลังโดยหารู้ไม่ว่า การเชิดลำคอขึ้นแบบนั้นจะเป็นการเปิดทางให้อีกฝ่ายได้ลิ้มเลียลำคอง่ายขึ้น

“ก็อย่างที่พูดครับ ไม่ได้ต่างกัน  และจงฮยอนต้องเชื่อผม  ถ้าอึดอัดต้องเอาออกนะครับ เอาหน่า ตอนนี้มันก็แค่ในฝัน ผมอยากเป็นเจ้าของจงฮยอน”  คนด้านหลังเอ่ยกระซิบใบหูเล็กพลางขบกัดเบาเป็นการหยอกล้อไม่มีความโกรธเคืองใดๆหลงเหลืออยู่เลย

“ฮื่อออ ต้องท……ทำ ยังไง”   คนตัวเล็กได้แต่กล่าวออกไปแบบนั้น  ไหนๆก็ในฝัน ไม่ได้ทำจริงๆซักหน่อย แต่ตอนนี้จงฮยอนอึดอัดจะเเย่เเล้ว ไอบ้านี่!!

“จงฮยอนอยู่เฉยๆก็พอครับเดี๋ยวผมจัดการเอง”  คนตัวสูงที่นั่งช้อนทางด้านหลังกระซิบเสียงแห่บพร่า เขายอมรับเลยว่าคำเอ่ยของจงฮยอนเมื่อครู่นี้ทำให้เส้นความอดทนของเขาขาดผึ่ง

มือหนาไล้ลงมาจากหน้าอกบางลงมาที่กางเกงขาสั้นของอีกฝ่าย  พลางกดนวดบริเวณแก่นกายของจงฮยอนอย่างเเผ่วเบา

คนตัวเล็กที่เคลิ้มกับการสัมผัสนั้นได้แต่ส่งเสียงครางกระเซ่าเบาๆ  คนตัวสูงเมื่อได้ยินเสียงครางของจงฮยอนแล้วก็อดไม่ได้ที่จะครางเสียงต่ำตอบรับไป  ถึงจะเป็นฝ่ายอยากคลายความอึดอัดให้คนด้านบน แต่ร่างสูงก็เกิดความรู้สึกอึดอัดซะเอง

ไม่ไหวจริงๆเลยนายเนี่ยมินฮยอน

ร่างสูงเริ่มจัดการปลดร่นกางเกงของคนตัวเล็กลง เผยให้เห็นแก่นกายขนาดพอเหมาะมือของคนด้านบน  มือหนากอบกุมเเก่นกายสีหวานจนสะดุ้งเฮือก  เขาอยากหลีกหนีสัมผัสนั้นจากคนที่เขาไม่รู้เลยว่าเป็นใครแต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าอาการอึดอัดแบบนี้มันจำเป็นต้องเอาออกตามที่คนนั่งช้อนหลังเขาบอกจริงๆ

‘นาย….เอ่อ…..’  จงฮยอนเลื่อนมือบางมาวางทับมือหนาที่ตอนนี้เกาะกุมเเก่นกายของตัวเองอย่างเขินอาย  ‘จงฮยอนนายบ้าไปแล้วหรอ  หัดอายซะบ้าง’

“ไม่ต้องอายหรอกครับ มันเป็นเรื่องธรรมชาติ”  เหมือนคนที่จงฮยอนกำลังนับทับในตอนนี้ล่วงรุ้ความคิดกล่าวออกมา  คำพูดประโยคนั้นเหมือนการปลดล็อคความเขินอายของคนตัวเล็กได้เป็นอย่างดี  มือบางเลื่อนออกจากการเกาะกุมมือหนาเปลี่ยนมาเป็นจิกตักแกร่งเป็นการระบายความเสียวซ่าน

เมื่อคนใต้ร่างเห็นดังนั้นแล้วเขาขอคิดเข้าข้างตัวเองหน่อยว่าจงฮยอนอนุญาตแล้วกัน 

มือหนาเริ่มขยับขึ้นลงเป็นจังหวะช้าเนิบนาบ ทำให้คนตัวเล็กบิดเร้าเเละเกร็งตัวเบาๆ  ร่างสูงคลายความเกร็งโดยการเริ่มจูบซับที่ต้นคอสวยทำให้จงฮยอนผ่อนคลายลง

“อ้ะ  อ้ะ ฮื่อออ แบบนั้นนน” จงฮยอนไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอครางเสียงหวานจนคนร่างสูงใต้ร่างเขาได้แต่กระตุกยิ้มกริ่มออกมา

มือหนาเร่งจังหวะให้รวดเร็วขึ้นหวังจะให้คนตัวเล็กได้ปลดปล่อย

เพราะว่า….ขืนชักช้ากว่านี้เขาคงได้ทำมากกว่าการช่วยคลายความอึดอัดให้เเน่ๆ

ทางด้านของจงฮยอนที่ตอนนี้หายใจติดขัดมากขึ้น  รวมทั้งความปวดหนึบบริเวณกลางลำตัวก็ทำให้คนหน้าหวานบิดเร้าบนตักแกร่งมากขึ้น นิ้วสวยเล็กจิกเกร็งไปที่หน้าตักอย่างต้องการระบายความรู้สึกที่ตนได้รับ ในใจก็คิดสงสารคนตัวสูงที่อาจจะเจ็บจากการจิกในครั้งนี้  แต่เขาทนไม่ไหวเหลือเกิน

‘อยากเอาออกเร็วๆ’

“อ้ะ  เร็วว เร็วขึ้นอีกนิดได้มั้ย” เสียงหวานหอบกระเซ่าเร่งคนที่ปรนเปรอเขาตอนนี้ให้เร่งจังหวะมากขึ้นเมื่อรับรู้ว่าตนใกล้จะปลดปล่อยเเล้ว

คนตัวสูงได้แต่ครางเสียงฮึ่มในลำคอกดความรู้สึกและสัญชาตญาณดิบเถื่อนของตนเอาไว้ มือหนาเร่งจังหวะเร็วมากขึ้นตามคำเรียกร้องของคนตัวเล็ก

“อ้ะ…ใกล้  ใกล้แล้ว” จงฮยอนเชิดใบหน้าของตนเองขึ้นพลางอ้าปากหอบเอาอากาศเข้าสู่ปอดเพราะว่าความรู้สึกที่ได้รับในตอนนี้ทำเขาแทบขาดใจแล้ว

“ฮ้าาาาา”  คนตัวสูงเร่งจังหวะอยู่ไม่นานคนตัวเล็กก็ปล่อยปล่อยความอึดอัดเต็มฝ่ามือของเขา

ฮึ่มม เสี่ยงครางต่ำทุ้มครางออกมาเบาๆเมื่อตนปลดปล่อยความอึดอัดนั้นให้จงฮยอน

แต่เขานี่สิ่ จะไม่ไหว

คนตัวสูงดันร่างของจงฮยอนที่ตอนนี้เอนกายซบลงที่อกแกร่งของเขา

“เดี๋ยวผมเช็ดให้นะ” มือหนาเอื้อมมือไปหยิบทิชชู่จากบนโต๊ะด้านหลังของตัวเองมาเช็ดคราบของกิจกรรมเมื่อครู่นี้พลางดึงกางเกงขึ้นให้จงฮยอนอย่างเรียบร้อย พร้อมทั้งจับไหล่ของคนตัวเล็กให้เอนกายซบตนแบบเดิม

มันไม่อึดอัดแต่เหนื่อยแทนนี่สิ่ สายตาของคนตัวเล็กเบิกโพลงมองสร้อยที่มีจี้รูปดวงจันทร์เสี้ยวของอีกฝ่ายที่ตอนนี้มีสีเดียวกันกับสายสร้อยข้อมือของเขาคือสีส้มแดงทึ่ปลายด้านบน เเละด้านล่าง 

มือเล็กลูบสัมผัสสร้อยเส้นนั้นอย่างเเผ่วเบา  ตากลมมองออกไปรอบๆ นี่เขาทำอะไรแบบนี้ทั้งๆที่ยังไม่ได้สำรวจสถานที่เลยหรอ  มันเหมือนห้องคล้ายๆคอนโดของเขาเองในส่วนนอก  ตากลมก้มมองตัวเองก็พบว่าตนกำลังนั่งแหมะอยู่ที่ตักแกร่งของคนตัวสูง